សឺង ង៉ុកមិញ

សឺន ង៉ុកមិញ ( កើតនៅឆ្នាំ១៩២០ - ២២ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧២) ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជាអាចារ្យមាន គឺជាអ្នកនយោបាយខ្មែរកុម្មុយនិស្ត និងជាអ្នកនយោបាយ ដែលមានស្នាដៃគួរឱ្យកត់សម្គាល់ដំបូងគេបង្អស់គឺនៅឆ្នាំ១៩៥០ នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានតែងតាំងជាប្រមុខនៃរដ្ឋាភិបាលបដិវត្តបណ្តោះអាសន្ននៃសមាគមខ្មែរឥស្សរៈ ដែលរៀបចំនៅហុងដិន ។ ក្នុង​ចំណោម​មិត្តភ័ក្តិ​វៀតណាម​របស់​លោក លោកត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា ផាំ វ៉ាន់ហួ ។

សឺង ង៉ុកមិញ
ឈ្មោះកំណើត	សឺង ង៉ុកមិញ
កើត	១៩២០ ខេត្តព្រះត្រពាំង, ដែនដីកម្ពុជាក្រោម
ស្លាប់	22 ធ្នូ 1972(1972-12-22) (អាយុ Expression error: Unrecognized punctuation character "{". ឆ្នាំ) ប៉េគីង, ចិន
ឈ្មោះផ្សេងទៀត	អាចារ្យមាន ផាំ វ៉ាន់ហួ
ពលរដ្ឋ	កម្ពុជា វៀតណាម
ត្រូវបានគេស្គាល់ថា	សហស្ថាបនិកបក្សប្រជាជនបដិវត្តន៍កម្ពុជា
គណបក្ស​នយោបាយ	បក្សកុម្មុយនិស្តកម្ពុជា (១៩៦០–១៩៧២) បក្សប្រជាជនបដិវត្តន៍កម្ពុជា (១៩៥១-១៩៦០)

ជីវប្រវត្តិ

សឺង ង៉ុកមិញ កើតនៅឆ្នាំ១៩២០ នៅខេត្តព្រះត្រតាំង ( ដែនដីកម្ពុជាក្រោមបច្ចុប្បន្ន) ក្នុងសម័យអាណានិគមបារាំង ^[១] ចំពោះឪពុកជនជាតិខ្មែរ និងម្តាយជាជនជាតិវៀតណាម។ ^[២] លោក​បាន​ក្លាយ​ជា​គ្រូ​អធិប្បាយ​ពុទ្ធសាសនា (អាចារ្យ ) ។ ក្នុងអំឡុងសង្គ្រាមឥណ្ឌូចិន លោកត្រូវបានជ្រើសរើសដោយពួកកុម្មុយនិស្តវៀតណាម ( វៀតមិញ ) ឱ្យធ្វើជាប្រធានគណៈកម្មាធិការរំដោះប្រជាជនកម្ពុជា (CPLC) ដែលទើបបង្កើតថ្មីនៅខេត្តបាត់ដំបង ។ លោក កើតនៅស្រុកខ្មែរមួយ នៃវៀតណាមភាគខាងត្បូង ដែលមានដើមកំណើតខ្មែរ-វៀតណាម ដែលមានន័យថា លោកគឺជាអ្នកនៅជិតបំផុតដែលយួនមានបដិវត្តន៍ខ្មែរពិតប្រាកដ។ ឈ្មោះរបស់ក្លែងក្លាយ មានបំណងចង់យកប្រជាប្រិយភាពរបស់គូប្រជែងដែលត្រូវបានបណ្តេញចេញរបស់ព្រះសីហនុគឺ សឺង ង៉ុកថាញ់ បន្ទាប់មកនៅតែកំពុងនិរទេសខ្លួននៅប្រទេសបារាំង។

សឺង ង៉ុកមិញ ជា​អ្នក​ដឹកនាំ​សមាជ​ទូទាំង​ប្រទេស​លើក​ដំបូង​នៃ​ក្រុមខ្មែរឥស្សរៈឆ្វេងនិយម ដែល​បាន​បង្កើតសមាគមខ្មែរឥស្សរៈ ។ នៅឆ្នាំ១៩៥០ គាត់បានប្រកាសឯករាជ្យរបស់ប្រទេសកម្ពុជាជាផ្លូវការបន្ទាប់ពីបានអះអាងថាសមាគមខ្មែរឥស្សរៈ គ្រប់គ្រងមួយភាគបីនៃប្រទេស។ ^[៣] រួមជាមួយ លោកទូ សាមុត លោក បានបង្កើតគណបក្សបដិវត្តន៍ប្រជាជនកម្ពុជា (KPRP) នៅឆ្នាំ១៩៥១។ បន្ទាប់ពី កិច្ចព្រមព្រៀងទីក្រុងហ្សឺណែវ និងការបញ្ចប់សង្រ្គាមឥណ្ឌូចិនលើកទីមួយ លោក សឺង ង៉ុកមិញ និងមន្ត្រីខ្មែរឥស្សរៈជាច្រើនបានចាកចេញពីប្រទេសកម្ពុជាទៅកាន់វៀតណាមខាងជើង ។

លោកមិញ នៅតែជាឥស្សរជនជាន់ខ្ពស់ក្នុងបក្ស ទោះបីជាភាគច្រើនប្រតិបត្តិការពីរដ្ឋធានីហាណូយ ក្នុងប្រទេសវៀតណាមខាងជើងក៏ដោយ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧២ នៅពេលដែលមានការស្នើសុំរបស់ អៀង សារី គាត់ត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យនៅ រដ្ឋធានីប៉េកាំង ដើម្បីព្យាបាលលើសឈាម។ លោកមិញ បានស្លាប់នៅទីក្រុងប៉េកាំងនៅថ្ងៃទី២២ ខែធ្នូ។ ^[៤] ការស្លាប់របស់លោកបានកាត់បន្ថយឥទ្ធិពលរបស់ពួកកុម្មុយនិស្តដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលពីរដ្ឋធានីហាណូយមកលើរបបខ្មែរក្រហម ស្របគ្នានឹងការបង្កើនអំណាចនៃ 'មជ្ឈមណ្ឌល' របស់គណបក្សរឹងរូសដែលដឹកនាំដោយ ប៉ុល ពត ។

ឯកសារយោង