behredar

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
behredar	behredartir	herî behredar (merkezî) tewrî behredar (rojavayî) behredartirîn (soranîzm)

behredar

1. Kesa/ê ku ji siriştê xwe ve bo kirina tiştekî jêhatî û zîrek e.

   Hevmane: bibehre, behremend, biqabiliyet

   Hê ji zarrokiya wî ve diyar bû ku hunermendek behredar e.

2. behrdar, pardar, pişikdar, beşdar, mişterik, şirîk
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Dijmane

• bêbehre

Jê

• (lêker) behredar bûn
• (lêker) behredar kirin
• (navdêr) behredarbûn
• (rengdêr) behredarbûyî
• behredarî
• behredarîtî
• (navdêr) behredarkirin
• (rengdêr) behredarkirî
• behredartî

Etîmolojî

Ji behr +‎ -e- +‎ -dar.

Werger

• Erebî: ,
• Farisî:  → ,
• Îngilîzî:  → ,  → ,  → 
• Tirkî:  → ,  → , ,  → ,  → ,  → ,  → ,  → , ^? → , ^? → , ^?