maran

Kurmancî

Navdêr

Tewandina maran
Zayenda mê ya binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	maran	maran
Îzafe	marana	maranên
Çemandî	maranê	maranan
Nîşandera çemandî	wê maranê	wan maranan
Bangkirin	maranê	maranino
Zayenda mê ya nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	maranek	maranin
Îzafe	maraneke	maranine
Çemandî	maranekê	maraninan

maran m

1. embar, mexzen, depo, kîler
   • Li cem me hem maran û hem jî kîler dihatin gotin. — ()

Etîmolojî

Ji ermenî () ji aramî ()

Werger

Formeke navdêrê

maran

1. 'pirrjimara "mar") Binere: mar

Werger

• Îngilîzî:^? →