Burdo (musica)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Burdo (-onis m.)[1] in musica est unus aut plurimi nervi aut lingulae semper eodem tono vibrantes aut accordum continuum (rotatam sambucam, harmonium etc.) formantes, tonico aut dominante diagrammatis in usu in fragmento canto.
Hoc in principio fundatur musica Indica, Ravi Šankar verbi gratia in ragis burdonem, pleroque tempore, tambura aut harmonio creat.
Invenitur etiam in musica vulgari in tota Europa. Sic, traditionalis Arvernorum violinistarum cantio aut Nordici fidicines chordis eorum violinae vacuis sicuti burdone utuntur. Determinata instrumenta, talis fistula aut rotata sambuca, quae continui soni instrumenta sunt, semper uno cata tribus tonis ad burdnes correspondente canuntur, praeter melodiam.
Dum partituram modalem canunt, interpunctorum nervorum instrumenta psallentes chordis vacuis utuntur sicuti ipso burdone, cithara Hispanica (interpuncta), Celtica harpa, clavicymbalum Vosegi...