Parcae

Parcae (fortasse a parcere) in religione et mythologia Romana sunt femineae Fati personificationes, aliquando Fata uná appellatae. Earum nomen simillimum Graecum est Moirai (Μοῖραι), usitate Moerae Latine conversum, Iovis et Themidis filiae^[1] vel secundum aliam traditionem solae Noctis filiae^[2]. Translatum vitae filum omnium mortalium et immortalium a natu ad mortem moderantur^[3]. Etiam dei verentur Parcas, quarum potestati Iuppiter ipse subicitur.

Nomina trium Parcarum sunt:

Nona (Graece Clotho), quae filum vitae ex colo in fusum net^[4]
Decima (Graece Lachesis), quae filum vitae baculo mentitur^[5]
Morta (Graece Atropos), quae filum vitae secat et modum mortis eligit^[6]^[7]^[8]

Prima scripta exstantia quae has deitates commemorant sunt tres parvae stelae (cippi) prope Lavinium antiquum paulo post finem Belli Orbis Terrarum II inventae.^[9] Inscriptionem ferunt:

Neuna fata, Neuna dono, Parca Maurtia dono

Nomina duarum Parcarum Romanarum sic memoriae mandantur (Neuna = Nona, Maurtia = Morta), adque notionem fati conectuntur.^[10]

Nona hominis vitae summam die lustrico decernere habebatur; hoc est die quo nomen infantis eligebatur, qui dies erat dies nonus post natum puerum et octavus post puellam natam.^[11]

Iteratio nundinarum habebatur dies festus et ergo nefastus a Iulio Caesare, Cornelio Labeone, et aliis scriptoribus dicebatur, quia eodem die flaminica dialis sacrificium capri Iovi dicatum in Regia facere solebat.^[12]

Plura de Parcis apud Metamorphoses Ovidii inveniesː 2.654, 5.532, 8.452, 15.781. De mythologicis fabulis Plato et Pythagoras Necessitatis filias in cosmologiam transtulerunt ubi sphaerarum caelestium rotationi aliquid conferunt^[13].

Nexus interni