Aurora

Solum Aurora Latine ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. aurora.

Latine

Aurōra

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯ˈroːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Au·rō·ra — morphologica: Auror-a

Notatio

A radice Protindeuropaea *aus-.

Nomen proprium

Aurōr|a, -ae fem.

1. Dea Romana exordii diei, Tithoni uxor.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	Aurōra	—	I
gen.	Aurōrae	—	II
dat.	Aurōrae	—	III
acc.	Aurōram	—	IV
abl.	Aurōrā	—	VI
voc.	Aurōra	—	V

Translationes

Dea Romana exordii diei	dilatare ▼

Dea Romana exordii diei	collabi ▲

Anglice: Aurora (en) Bengale: অরোরা (bn) ‎(ôrora) Esperantice: Aŭroro (eo) Francogallice: Aurore (fr) f Germanice: Aurora (de) f Neograece: Αουρόρα (el) f ‎(Aouróra) Ruthenice: Аврора (ru) f ‎(Avrora) Slovene: Avrora (sl) f

Discretiva

Aurora dictio est in variis linguis:

• Anglice: Aurora
• Dacoromane: Aurora
• Faeroice: Aurora
• Finnice: Aurora
• Germanice: Aurora
• Hispanice: Aurora
• Islandice: Aurora
• Italice: Aurora
• Norvegice: Aurora
• Lusitane: Aurora
• Suecice: Aurora

Dictiones similes

• Anglice: aurora
• Batave: aurora
• Dacoromane: auroră
• Hispanice: aurora
• Italice: aurora
• Lusitane: aurora

Formae affines

Latine

Aurōrā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
Aurōrā	casus ablativus singularis	nominis Aurōra

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯ˈroːraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: Au·rō·rā — morphologica: Auror-a

Loci

P. Ovidius Naso -42…+18

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• candida me capiet, capiet me flava puella,

est etiam in fusco grata colore Venus.

seu pendent nivea pulli cervice capilli,

Leda fuit nigra conspicienda coma;

seu flavent, placuit croceis Aurora capillis.

omnibus historiis se meus aptat amor. —Amores Ovidii Nasonis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Sed Aurora commodum inequitante vocatae Psychae Venus infit talia: «Videsne illud nemus, quod fluvio praeterluenti ripisque longis attenditur, cuius imi frutices vicinum fontem despiciunt? Oves ibi nitentis auri vero decore florentes incustodito pastu vagantur. Inde de coma pretiosi velleris floccum mihi confestim quoque modo quaesitum afferas censeo.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes