aurora

Solum aurora Latine ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Aurora.

Latine

aurōra

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯ˈroːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·rō·ra — morphologica: auror-a

Notatio

A radice Protindeuropaea *aus-.

Nomen substantivum

aurōr|a, -ae fem.

1. (praecipue poët.) Tempus ortus solis; exordium diei.
2. (Meton.) ponitur pro regione orientali.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	aurōra	aurōrae	I
gen.	aurōrae	aurōrārum	II
dat.	aurōrae	aurōrīs	III
acc.	aurōram	aurōrās	IV
abl.	aurōrā	aurōrīs	VI
voc.	aurōra	aurōrae	V

Dictiones derivatae

• aurōrēscō, aurōrēscere
• aurōrō, aurōrāre

Translationes

Tempus ortus solis	dilatare ▼

Tempus ortus solis	collabi ▲

Anglice: dawn (en), sunrise (en) Germanice: Morgenrot (de) n, Morgenröte (de) f

Regio orientalis	dilatare ▼

Regio orientalis	collabi ▲

Anglice: the Orient (en), the East (en) Germanice: Morgenland (de) n, Orient (de) m, Osten (de) m

Discretiva

aurora dictio est in variis linguis:

• Anglice: aurora
• Batave: aurora
• Hispanice: aurora
• Italice: aurora
• Lusitane: aurora

Dictiones similes

• Dacoromane: auroră
• Germanice: Aurora

Formae affines

Latine

aurōrā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aurōrā	casus ablativus singularis	substantivi aurōra

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯ˈroːraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·rō·rā — morphologica: auror-a

Dacoromane

aurora

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aurora	casus nominativus/accusativus singularis articulatus	substantivi auroră

Appellatio pronuntiatusque

API: /au'rora/

Syllabificatio phonetica: a·u·ro·ra — morphologica: auror-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

Isidorus Hispalensis 560-636

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Franciscus Petrarca 1304-1374

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• saepe etiam pertriste canit de pectore carmen

et matutinis acredula vocibus instat,

vocibus instat et assiduas iacit ore querellas,

cum primum gelidos rores aurora remittit.

fuscaque non numquam cursans per litora cornix

demersit caput et fluctum cervice recepit. —De divinatione Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• itaque tum prima aurora folia arborum melle roscida inveniuntur ac, si qui matutino sub diu fuere, unctas liquore vestes capillumque concretum sentiunt, sive ille est caeli sudor sive quaedam siderum saliva sive purgantis se aëris sucus; utinamque esset purus ac liquidus et suae naturae, qualis defluit primo! —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Diluculum quasi iam incipiens parva diei lux. Haec et aurora, quae solem praecedit. Est autem aurora diei clarescentis exordium et primus splendor aeris, qui Graece ἠὼς dicitur; quam nos per derivationem auroram vocamus, quasi eororam. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[4][2]

saec. XII.

• Et sic splendidus ille homo qui de aurora egressus est, in tanta claritate apparens ultraquam humana lingua effari possit, in eminentissimam altitudinem innumerabilis gloriae tetendit, ubi in plenitudine omnimodae ubertatis et odoris magnifice radiabat. Et audivi ex praefato vivente igne vocem mihi dicentem: Tu quae es fragilis terra et in nomine femineo indocta in omni doctrina carnalium magistrorum, scilicet legere litteras secundum intelligentiam litteratorum, sed tantum tacta lumine meo quod tangit te interius cum incendio ut sol ardens, clama et enarra ac scribe haec mysteria mea quae vides et audis in mystica visione. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[5][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Respicio, et iam albescente aurora, unus ex medicis, amicior ambobus, qui de illo desperans omne studium ad me solandum sanandumque converterat, ante lectulum meum stabat; aggredior carissimum et indulgentissimum michi virum multis obsecrationibus, ut ad amicum meum pergeret, neve aliquid desperaret in homine presertim tam iuvene, dum ulle spiritus reliquie superessent. —Epistole familiares Petrarcae ^[6][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Hic si febricitat cholericus in meridie et est sanus in media nocte, melancholicus febricitat in occasu solis et est sanus circa principium diei, phlegmaticus febricitat in media nocte et est sanus in meridie, sanguineus febricitat in aurora diei et est sanus in occasu solis. —Medicina Lulliana Iordani Bruni ^[7][2]

Fontes