abiere

Discretiva

abiere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abiēre	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	abeō (abīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.biˈeːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·i·ē·re — morphologica: ab-i-ere

Formae aliae

• abiērunt

Loci

P. Ovidius Naso –42…+18

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

C. Plinius Secundus 23–79

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (post 1 a.C.n.)

• iam deus in curru, quem summum texerat uvis,

tigribus adiunctis aurea lora dabat:

et color et Theseus et vox abiere puellae:

terque fugam petiit, terque retenta metu est.

horruit, ut graciles, agitat quas ventus, aristae,

ut levis in madida canna palude tremit. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[1][2]

saec. I.

• Invasere turbatos amici quoque. Nec Persae inulti cadebant: quippe non universae acies quam hae tumultuariae manus vehementius iniere certamen. Tandem barbari, cum obscura luce tutior fuga videretur esse quam pugna, dispersis agminibus abiere. Rex extraordinario periculo defunctus incolumis suos reduxit in castra. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[3][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Marmore scalpendo primi omnium inclaruerunt Dipoenus et Scyllis, geniti in Creta insula etiamnum Medis imperantibus priusque, quam Cyrus in Persis regnare inciperet. hoc est Olympiade circiter quinquagensima. hi Sicyonem se contulere, quae diu fuit officinarum omnium talium patria. deorum simulacra publice locaverant iis Sicyonii, quae priusquam absolverentur, artifices iniuriam questi abiere in Aetolos. —Naturalis historia Plinii ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. VI.  (ca. 523-525 p.C.n.)

• Cuius hereditatem cum deinceps Epicureum vulgus ac Stoicum ceterique pro sua quisque parte raptum ire molirentur meque reclamantem renitentemque velut in partem praedae traherent, vestem, quam meis texueram manibus, disciderunt abreptisque ab ea panniculis totam me sibi cessisse credentes abiere. In quibus quoniam quaedam nostri habitus vestigia videbantur, meos esse familiares imprudentia rata nonnullos eorum profanae multitudinis errore pervertit. —Consolatio philosophiae Boetii ^[5][2]

Fontes