abierunt

Discretiva

abierunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
abiērunt	tertia pluralis	perfectum	activa	indicativus	abeō (abīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.biˈeːrunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ab·i·ē·runt — morphologica: ab-i-erunt

Formae aliae

• abiēre

Loci

Phaedrus ca. –10…+60

Petronius Arbiter ca. 14–66

Apuleius ca. 125–170

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 45 p.C.n.)

• Abiturus illuc, quo priores abierunt,

Quid mente caeca miserum torques spiritum?

Tibi dico, avare, gaudium heredis tui,

Qui ture superos, ipsum te fraudas cibo,

Qui tristis audis musicum citharae sonum,

Quem tibiarum macerat iucunditas,

Obsoniorum pretia cui gemitum exprimunt,

Qui dum quadrantes aggeras patrimonio

Caelum fatigas sordido periurio,

Qui circumcidis omnem impensam funeri

Libitina ne quid de tuo faciat lucri. —Fabulae Phaedri ^[1][2]

saec. I.

• Sic adflictantem se ac mortem inedia persequentem non parentes potuerunt abducere, non propinqui; magistratus ultimo repulsi abierunt, complorataque singularis exempli femina ab omnibus quintum iam diem sine alimento trahebat. Adsidebat aegrae fidissima ancilla, simulque et lacrimas commodabat lugenti, et quotienscumque defecerat positum in monumento lumen renovabat. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Is finis nobis et sermonis et itineris communis fuit. Nam comites uterque ad villulam proximam laevorsum abierunt. Ego vero quod primum ingressui stabulum conspicatus sum accessi et de quadam anu caupona ilico percontor: «Estne» inquam «Hypata haec civitas?» Adnuit. «Nostine Milonem quendam e primoribus?» Adrisit et: «Vere» inquit «primus istic perhibetur Milo, qui extra pomerium et urbem totam colit.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[4][2]

Fontes