adferri

Discretiva

adferri dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferrī	—	praesens	passiva	infinitivus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /adˈferriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fer·rī — morphologica: ad-fer-ri

Formae aliae

• afferrī

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Graeci auctores florem eius luteum pinxere, cum Homerus candidum scripserit. inveni e peritis herbarum medicis qui et in Italia nasci eam diceret adferrique e Campania autumni aliquot diebus, effossam inter difficultates saxeas, radicis XXX pedes longae ac ne sic quidem solidae, sed abruptae. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes