adfers

Discretiva

adfers dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adfers	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈadfers/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fers — morphologica: ad-fer-s

Formae aliae

• affers

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Adfers haec omnia argumenta cur dii sint, remque mea sententia minime dubiam argumentando dubiam facis; mandavi enim memoriae non numerum solum sed etiam ordinem argumentorum tuorum. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

class.

• Conversus ad nuntium “num litteras quoque” inquit “ab senatu adfers quae me rem gerere vetant? Abi, nuntia, effodiant signum, si ad convellendum manus prae metu obtorpuerit”. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Nullane de tantis gregibus tibi digna videtur?

sit formosa decens dives fecunda, vetustos

porticibus disponat avos, intactior omni

crinibus effusis bellum dirimente Sabina,

rara avis in terris nigroque simillima cycno:

quis feret uxorem cui constant omnia? malo,

malo Venusinam quam te, Cornelia, mater

Gracchorum, si cum magnis virtutibus adfers

grande supercilium et numeras in dote triumphos,

tolle tuum, precor, Hannibalem victumque Syphacem

in castris et cum tota Carthagine migra. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[4][2]

Fontes