adferte

Discretiva

adferte dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferte	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /adˈferte/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fer·te — morphologica: ad-fer-te

Formae aliae

• afferte

Loci

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• Nec tamen id vitium magis intolerabile quam quae

vicinos humiles rapere et concidere loris

exorata solet, nam si latratibus alti

rumpuntur somni, fustes huc ocius, inquit,

adferte atque illis dominum iubet ante feriri,

deinde canem, gravis occursu, taeterrima vultu. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[1][2]

Fontes