adferunt

Discretiva

adferunt dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
adferunt	tertia pluralis	praesens	activa	indicativus	adferō (adferre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈadferunt/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ad·fe·runt — morphologica: ad-fer-unt

Formae aliae

• afferunt

Loci

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

• Postea brevi tempore, cum idem illi qui de magistro destinando petierant praesentes essent, vinum ait quod tum biberet non esse id ex valitudine sua, sed insalubre esse atque asperum ac propterea quaeri debere exoticum, vel Rodium aliquod vel Lesbium. Id sibi utrumque ut curarent petivit, usurumque eo dixit quod sese magis iuvisset. Eunt, quaerunt, inveniunt, adferunt. —Noctes Atticae A. Gellii ^[1][2]

Fontes