aestimo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈae̯stimoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: aes·ti·mō — morphologica: aestim-o

Formae aliae

• † aestumo antiq.

Verbum transitivum

aestĭm|ō, -āre, -āvī, -ātum

1. Censere pretium alicuius; aut extrinsecus aut intrinsecus.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
aestim-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	aestimō	aestimem		aestimābam	aestimārem	aestimābō
II. sing.	aestimās	aestimēs	aestimā!	aestimābās	aestimārēs	aestimābis	aestimātō!
III. sing.	aestimat	aestimet		aestimābat	aestimāret	aestimābit	aestimātō!
I. plur.	aestimāmus	aestimēmus		aestimābāmus	aestimārēmus	aestimābimus
II. plur.	aestimātis	aestimētis	aestimāte!	aestimābātis	aestimārētis	aestimābitis	aestimātōte!
III. plur.	aestimant	aestiment		aestimābant	aestimārent	aestimābunt	aestimantō!
Thema	Vox passiva
aestim-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	aestimor	aestimer		aestimābar	aestimārer	aestimābor
II. sing.	aestimāris	aestimēris	aestimāre!	aestimābāris	aestimārēris	aestimāberis	aestimātor!
III. sing.	aestimātur	aestimētur		aestimābātur	aestimārētur	aestimābitur	aestimātor!
I. plur.	aestimāmur	aestimēmur		aestimābāmur	aestimārēmur	aestimābimur
II. plur.	aestimāminī	aestimēminī	aestimāminī!	aestimābāminī	aestimārēminī	aestimābiminī	—
III. plur.	aestimantur	aestimentur		aestimābantur	aestimārentur	aestimābuntur	aestimantor!

Thema	Vox activa
aestimāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	aestimāvī	aestimāverim	aestimāveram	aestimāvissem	aestimāverō
II. sing.	aestimāvistī	aestimāveris	aestimāverās	aestimāvissēs	aestimāveris
III. sing.	aestimāvit	aestimāverit	aestimāverat	aestimāvisset	aestimāverit
I. plur.	aestimāvimus	aestimāverimus	aestimāverāmus	aestimāvissēmus	aestimāverimus
II. plur.	aestimāvistis	aestimāveritis	aestimāverātis	aestimāvissētis	aestimāveritis
III. plur.	aestimāvērunt	aestimāverint	aestimāverant	aestimāvissent	aestimāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	aestimāre	aestimāvisse	aestimātūrum, -am, -um esse	aestimāns		aestimātūrus, -a, -um­
Vox passiva	aestimārī	aestimātum, -am, -um esse	aestimātum īrī		aestimātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
aestimandī		aestimandus, -a, -um			aestimātum	aestimātū

Dictiones collatae

• inaestimābilis, inaestimābiliter
• inaestimātus

Synonyma

1. censeō, censēre

Dictiones derivatae

• aestimābilis
• aestimātiō
• aestimātor
• aestimātōrius
• aestimātus, aestimātūs
• aestimium

Composita

• coaestimō, coaestimāre
• peraestimō, peraestimāre

Translationes

Censere pretium alicuius	dilatare ▼

Censere pretium alicuius	collabi ▲

Anglice: estimate (en), rate (en), evaluate (en) Dacoromane: estima (ro), evalua (ro) Francogallice: estimer (fr), évaluer (fr) Germanice: schätzen (de), abschätzen (de), bewerten (de), taxieren (de) Italice: stimare (it), valutare (it) Lusitane: estimar (pt)

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58/+17

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Plinius minor 61-113

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ego vero ad meam rationem usumque meum non aestimo; verum tamen a vobis ita arbitror spectari oportere, quanti haec eorum iudicio qui studiosi sunt harum rerum aestimentur, quanti venire soleant, quanti haec ipsa, si palam libereque venirent, venire possent, denique ipse Verres quanti aestimet. —In C. Verrem actio secunda Ciceronis ^[1]

class.

• Non ego illud parvi aestimo, milites, quod nemo est vestrum cuius non ante oculos ipse saepe militare aliquod ediderim facinus, cui non idem ego virtutis spectator ac testis notata temporibus locisque referre sua possim decora. —Ab urbe condita Titi Livii ^[2][3]

class.

• Non pono utrique par pretium. Pluris aestimo beneficium quam iniuriam. Non omnes grati sciunt debere beneficium; potest etiam inprudens et rudis et unus e turba, utique dum prope est ab accepto; ignorat autem, quantum pro eo debeat. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[4][3]

saec. I.

• Quamvis et amici quos praesentes habebam, et sermones hominum factum meum comprobasse videantur, magni tamen aestimo scire quid sentias tu. —Epistulae Plini minoris ^[5]

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - In C. Verrem actio secunda. (The Latin Library): Liber quartus. VII. [13] — amari
5. Gaius Plinius Caecilius Secundus - Epistularum libri decem. (Bibliotheca Augustana): Liber tertius, Epistula 4, [1] — aestimo