agitandi

Discretiva

agitandi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
agitandī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	agitō (agitāre)

Forma	Modus flexurae	originis
agitandī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi agitandus
agitandī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi agitandus
agitandī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi agitandus
agitandī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi agitandus

Appellatio pronuntiatusque

API: /agiˈtan.diː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tan·dī — morphologica: agit-and-i

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

P. Cornelius Tacitus 55–117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

• quid tu, Brute? possesne, si te ut Curionem quondam contio reliquisset?

Ego vero, inquit ille, ut me tibi indicem, in eis etiam causis, in quibus omnis res nobis cum iudicibus est, non cum populo, tamen si a corona relictus sim, non queam dicere.Ita se, inquam, res habet. ut, si tibiae inflatae non referant sonum, abiciendas eas sibi tibicen putet, sic oratori populi aures tamquam tibiae sunt; eae si inflatum non recipiunt aut si auditor omnino tamquam equus non facit, agitandi finis faciendus est. —Brutus Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 116 p.C.n.)

• ac ne bello quidem Italico, mox civili omissum quin multa et diversa sciscerentur, donec L. Sulla dictator abolitis vel conversis prioribus, cum plura addidisset, otium eius rei haud in longum paravit, statim turbidis Lepidi rogationibus neque multo post tribunis reddita licentia quoquo vellent populum agitandi. iamque non modo in commune sed in singulos homines latae quaestiones, et corruptissima re publica plurimae leges. —Annales P. Cornelii Taciti ^[3][2]

Fontes