agitantem

Discretiva

agitantem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
agitantem	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii agitāns
agitantem	casus accusativus singularis · genus femininum	participii agitāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.giˈtan.tem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tan·tem — morphologica: agit-ant-em

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

P. Cornelius Tacitus 55–117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• homines enim, etsi aliis multis, tamen hoc uno plurimum a bestiis differunt, quod rationem habent a natura datam mentemque acrem et vigentem celerrimeque multa simul agitantem et, ut ita dicam, sagacem, quae et causas rerum et consecutiones videat et similitudines transferat et disiuncta coniungat et cum praesentibus futura copulet omnemque complectatur vitae consequentis statum. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• Variae hinc cogitationes invicem animum diversa agitantem commoverant. Meritum ingens in semet esse credebat, quod transfuga et proditor, tantis rebus, si vixisset, iniecturus moram, interfectus esset. Contra facinus ingens aversabatur, cum optime meritum de ipsa, communium parentem liberum, per insidias interemisset. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

• Varie excepta oratio inter spem metumque ac pu dorem. digressum Voculam et de supremis agitantem liberti servique prohibuere foedissimam mortem sponte praevenire. et Classicus misso Aemilio Longino, desertore primae legionis, caedem eius maturavit; Herennium et Numisium legatos vinciri satis visum. dein sumptis Romani imperii insignibus in castra venit. nec illi, quamquam ad omne facinus durato, verba ultra suppeditavere quam ut sacramentum recitaret: iuravere qui aderant pro imperio Galliarum. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[4][2]

Fontes