agitantis

Discretiva

agitantis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

agitantis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
agitantis	casus genitivus singularis	participii agitāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.giˈtan.tis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tan·tis — morphologica: agit-ant-is

agitantīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
agitantīs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii agitāns
agitantīs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii agitāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /a.giˈtan.tiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tan·tīs — morphologica: agit-ant-is

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

P. Cornelius Tacitus 55–117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• At enim quaerit apud Xenophontem Socrates, unde animum arripuerimus, si nullus fuerit in mundo. Et ego quaero, unde orationem, unde numeros, unde cantus; nisi vero loqui solem cum Iuna putamus, cum propius accesserit, aut ad harmoniam canere mundum, ut Pythagoras existimat. Naturae ista sunt, Balbe, naturae non artificiose ambulantis, ut ait Zeno — quod quidem quale sit, iam videbimus —, sed omnia cientis et agitantis motibus et mutationibus suis. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

• Paucis post kalendas Ianuarias diebus Pompei Propinqui procuratoris e Belgica litterae adferuntur, supeioris Germaniae legiones rupta sacramenti reverentia imperatorem alium flagitare et senatui ac populo Romano arbitrium eligendi permittere quo seditio mollius acciperetur. maturavit ea res consilium Galbae iam pridem de adoptione secum et cum proximis agitantis. non sane crebrior tota civitate sermo per illos mensis fuerat, primum licentia ac libidine talia loquendi, dein fessa iam aetate Galbae. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[3][2]

Fontes