agitarent

Discretiva

agitarent dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
agitārent	tertia pluralis	imperfectum	activa	coniunctivus	agitō (agitāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /agiˈtaːrent/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·gi·tā·rent — morphologica: agit-arent

Loci

Titus Livius -58/+17

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Sed animo tamen aegrum magis fuisse quam corpore constat; curisque et vigiliis, cum identidem species et umbrae insontis interempti filii agitarent, extinctum esse cum diris execrationibus alterius. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Ac dum is ientaculum ambulatorium prata quae praeterit ore in latus detorto pronus adfectat, duobus comitum qui forte paululum processerant tertium me facio. Ac dum ausculto quid sermonis agitarent, alter exerto cachinno: «Parce» inquit «in verba ista haec tam absurda tamque immania mentiendo.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[2][3]

saec. II.

• Legi adeo nuper in Capitonis Atei Coniectaneis senatus decretum vetus C. Fannio et M. Valerio Messalla consulibus factum, in quo iubentur principes civitatis, qui ludis Megalensibus antiquo ritu mutitarent, id est mutua inter sese dominia agitarent, iurare apud consules verbis conceptis, non amplius in singulas cenas sumptus se esse facturos quam centenos vicenosque aeris praeter olus et far et vinum, neque vino alienigena, sed patriae usuros, neque argenti in convivio plus pondo quam libras centum inlaturos. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][3]

Fontes

1. Titus Livius - Ab urbe condita - libri CXLII. (The Latin Library): Liber XL, caput 56, [9] — agitarent