alpha

Latine

Formae aliae

• Α, α

Notatio

← Graeca Antiqua  ἄλφα  (alpha)

← Punice  𐤀  (ʔalf, taurus)

Nomen substantivum

alpha (neut.; indeclinabile)

1. Α, prima littera abecedarii Graeci, sonum /a/ indicans.

Dictiones collatae

Alphabetum, sive abecedarium, Palaeograecum

Α ἄλφα alpha

Β βῆτα beta

Γ γάμμα gamma

Δ δέλτα delta

Ε εἶ ἒ ψιλόν epsilon

Ϝ ϝαῦ δίγαμμα digamma

Ζ ζῆτα zeta

Η ἦτα eta

Θ θῆτα theta

Ι ἰῶτα iota

Κ κάππα cappa

Λ λάβδα labda

Μ μῦ my

Ν νῦ ny

Ξ ξεῖ xi

Ο οὖ ὂ μικρόν omicron

Π πεῖ pi

Ϻ σάν san

Ϙ κόππα coppa

Ρ ῥῶ rho

Σ σίγμα sigma

Τ ταῦ tau

Υ ὖ ὖ ψιλόν ypsilon

Φ φεῖ phi

Χ χεῖ chi

Ψ ψεῖ psi

Ω ὦ ὦ μέγα omega

Ϡ σαμπῖ sampi

Translationes

Anglice

alpha ☞en

Asturice

alfa fem. ☞ast

Germanice

Alpha neut. ☞de

Graeca Antiqua

ἄλφα (alpha, neut.)

Hispanice

alfa fem. ☞es

Polonice

alfa fem. ☞pl

Ruthenice

альфа (aljfa, fem.) ☞ru

Formae affines

• Graeca Antiqua: alpha — Romanizatio vocis  ἄλφα .

alpha etiam dictio est in aliis linguis:

• Anglice: alpha