amorum

Discretiva

amorum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
amōrum	casus genitivus pluralis · genus masculinum	substantivi amor

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈmoːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mō·rum — morphologica: amor-um

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

P. Ovidius Naso –42…+18

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (56 a.C.n. / 698 a.u.)

• Cur te fraterna vitia potius quam bona paterna et avita et usque a nobis cum in viris tum etiam in feminis repetita moverunt? Ideone ego pacem Pyrrhi diremi, ut tu amorum turpissimorum cotidie foedera ferires, ideo aquam adduxi, ut ea tu inceste uterere, ideo viam munivi, ut eam tu alienis viris comitata celebrares? —Pro M. Caelio oratio Ciceronis ^[1][2]

class.  (8-12 p.C.n.)

• Ille ego qui fuerim, tenerorum lusor amorum,

quem legis, ut noris, accipe posteritas.

Sulmo mihi patria est, gelidis uberrimus undis,

milia qui novies distat ab Urbe decem. —Tristia Ovidii Nasonis ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Artemisia Mausolum virum amasse fertur supra omnis amorum fabulas ultraque affectionis humanae fidem. Mausolus autem fuit, ut M. Tullius ait, rex terrae Cariae, ut quidam Graecarum historiarum scriptores, provinciae praefectus, quem σατράπην Graeci vocant. Is Mausolus, ubi fato perfunctus inter lamenta et manus uxoris funere magnifico sepultus est, Artemisia, luctu atque desiderio mariti flagrans uxor, ossa cineremque eius mixta odoribus contusaque in faciem pulveris aquae indidit ebibitque multaque alia violenti amoris indicia fecisse dicitur. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes