aquae

Discretiva

aquae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aquae	casus genitivus singularis	substantivi aqua
aquae	casus dativus singularis	substantivi aqua
aquae	casus nominativus pluralis	substantivi aqua
aquae	casus vocativus pluralis	substantivi aqua

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈakwae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·quae — morphologica: aqu-ae

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Aulus Cornelius Celsus fl.30

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

C. Plinius Secundus 23-79

P. Cornelius Tacitus 55-117

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-170

Ulco Cats Bussemaker 1810–1865

antiq.

class.

class.

I

I

II

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Thales enim Milesius, qui primus de talibus rebus quaesivit, aquam dixit esse initium rerum, deum autem eam mentem quae ex aqua cuncta fingeret: si dei possunt esse sine sensu; et mentem cur aquae adiunxit, si ipsa mens constare potest vacans corpore? —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

class.

• Valens etiam medicamentum est radiculae sucus, valentius acidi Punici mali cum pari modo suci, qui ex dulci Punico malo est, adiecto etiam intubi suco et mentae, sed huius minima parte; quibus tantundem, quantum in his omnibus est, aquae frigidae quam optime miscetur: id enim plus quam vinum ad conprimendum stomachum potest. —De Medicina Celsi ^[3][2]

saec. I.

• Haec quoque si deficiet et spes artior aquae manantis coegerit, vastae cisternae hominibus piscinaeque pecori struantur; quae tamen pluvialis aqua salubritati corporis est accommodatissima, sed ea sic habetur eximia, si fictilibus tubis in contectam cisternam deducitur. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[4][2]

saec. I.

• aquae subeunt in imbres, rigescunt in grandines, tumescunt in fluctus, praecipitantur in torrentes, aer densatur nubibus, furit procellis: at haec benigna, mitis, indulgens ususque mortalium semper ancilla, quae coacta generat, quae sponte fundit, quos odores saporesque, quos sucos, quos tactus, quos colores! —Naturalis historia Plinii ^[5][2]

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 116 p.C.n.)

• Isdem diebus nimia luxus cupido infamiam et periculum Neroni tulit, quia fontem aquae Marciae ad urbem deductae nando incesserat; videbaturque potus sacros et caerimoniam loci corpore loto polluisse. —Annales P. Cornelii Taciti ^[6][2]

saec. II.

• Terramque et mare et caelum solis orbe et lunae globo ceterisque orientium et conditorum siderum facibus ornavit, una illa potestate mixta, quam quidem cunctis constat inplicatam, dum inconfusa, dum libera elementorum substantia, ignis, aquae, aeris, terrae, ex quibus huius sphaerae convexa et disparibus qualitatibus naturae conflata, adacta est fateri concordiam, et ex ea salutem operi machinata. —De mundo Apulei ^[7][2]

saec. II.

• Is Mausolus, ubi fato perfunctus inter lamenta et manus uxoris funere magnifico sepultus est, Artemisia, luctu atque desiderio mariti flagrans uxor, ossa cineremque eius mixta odoribus contusaque in faciem pulveris aquae indidit ebibitque multaque alia violenti amoris indicia fecisse dicitur. —Noctes Atticae A. Gellii ^[8][2]

Latinitas nova

saec. XIX.

• Ceterum si intervallum esset aliquid quod sua natura esset, ac maneret eodem in loco; infiniti essent loci; translatis enim aqua et aere, idem facient omnes partes in toto, quod universa aqua facit in vase. Item locus mutabitur; quapropter erit etiam loci alius locus: et multi loci simul erunt. Non est autem alius locus partis in quo movetur, quum totum vas transfertur, sed idem manet; nam in quo sunt, in eo vicissim transferuntur aer et aqua et partes aquae, sed non in eo loco in quem transeunt: qui scilicet est pars loci qui est locus totius coeli. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[9][2]

Fontes