aqua

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈakwa/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·qua — morphologica: aqu-a

Notatio

A lingua prisca Indoeuropaea *akweH₂.

Nomen substantivum

ăqu|a, -ae fem.

1. √ Hoc liquidum quod e nubibus descendit ut pluvia, et qui flumina, lacus, maria, etc. format; chemice, H₂O. (materialis)

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	aqua	aquae	I
gen.	aquae	aquārum	II
dat.	aquae	aquīs	III
acc.	aquam	aquās	IV
abl.	aquā	aquīs	VI
voc.	aqua	aquae	V

Usus

1. Aqua congelata glacies vocatur.

   Anglice — Frozen water is called ice.

   Germanice — Gefrorenes Wasser nennt man Eis.

Dictiones collatae

• aquātiō
• aquātor

Dictiones derivatae

• aquālis, aquāle
• aquāliculus
• aquālium
• aquārius
• aquārium
• aquāticus
• aquātilis, aquātile
• aquātus, aquātē
• aqueus
• aquilentus
• aquor, aquārī
• aquōsus, aquōsitās

Collocationes

• aquae ductiō
• aquae ductus, ductūs
• aquae haustus, haustūs

Composita

• aquaelicium, aquilicium
• aquaemanālis
• aquagium
• aquiducus
• aquifuga
• aquigenus
• aquilegus
• aquilex, aquilegis
• aquivergium

Translationes

Liquidum quod e nubibus descendit	dilatare ▼

Liquidum quod e nubibus descendit	collabi ▲

Anglica Antiqua: wæter (ang) n, ēa Anglice: water (en) Batave: water (nl) Bohemice: voda (cs) f Cambrice: dŵr (cy) Catalane: aigua (ca) f Cornubice: dowr m Dacoromane: apă (ro) f Esperantice: akvo (eo) Finnice: vesi (fi) Francogallice: eau (fr) f Germanice: Wasser (de) n Graeca Antiqua: ὕδωρ n ‎(hýdōr) Hibernice: uisce (ga) m Hispanice: agua (es) f Hungarice: víz (hu) Ide: aquo (io) Illyrice: ujë (sq) m Islandice: vatn (is) n Italice: acqua (it) f Kotavice: lava Lusitane: água (pt) f Navatlaca Classica: atl Navatlace: ātl (nah) Neograece: νερό (el) n ‎(neró) Neonorvegice: vatn Norvegice: vann (no) Polonice: woda (pl) f Ruthenice: вода (ru) f ‎(voda) Slovene: voda (sl) f Suecice: vatten (sv) n Turcice: su (tr) Walonice: aiwe (wa)

Discretiva

aqua dictio est in variis linguis:

• Anglice: aqua
• Interlingua: aqua

Dictiones similes

• Italice: acqua

Formae affines

Latine

aquā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
aquā	casus ablativus singularis	substantivi aqua

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈakwaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·quā — morphologica: aqu-a

Loci

Gaius Valerius Catullus 87-54 a.C.n.

C. Plinius Secundus 23-79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Nulli se dicit mulier mea nubere malle

quam mihi, non si se Iuppiter ipse petat.

dicit: sed mulier cupido quod dicit amanti,

in vento et rapida scribere oportet aqua. —Carmina Catulli ^[1][2]

saec. I.

• Quod ita formasse artifex natura credi debet, ut, cum terra arida et sicca constare per se ac sine umore non posset, nec rursus stare aqua nisi sustinente terra, mutuo inplexu iungerentur, hac sinus pandente, illa vero permeante totam, intra extra, supra infra, venis ut vinculis discurrentibus, atque etiam in summis iugis erumpente, quo spiritu acta et terrae pondere expressa siphonum modo emicat tantumque a periculo decidendi abest, ut in summa quaeque et altissima exsiliat. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Commodum cubueram, et ecce Photis mea, iam domina cubitum reddita, laeta proximat rosa serta et rosa soluta in sinu tuberante. Ac me pressim deosculato et corollis revincto ac flore persperso adripit poculum ac desuper aqua calida iniecta porrigit bibam, idque modico prius quam totum exsorberem clementer invadit ac relictum paullulatim labellis minuens meque respiciens sorbillat dulciter. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[4][2]

Fontes