arantes

Discretiva

arantes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
arantēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii arāns
arantēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii arāns
arantēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii arāns
arantēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii arāns
arantēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii arāns
arantēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii arāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈranteːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·ran·tēs — morphologica: ar-ant-es

Loci

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• An si tibi gemmis atque epulis obsesso hinc Curius, Fabritius, Coruncanius lecta suis manibus olera cenantes fictilibus, atque arantes ad vesperam ieiuni Quintius ac Serranus aut post hos Cato censorius consul in Hispaniam navigans, unde triumphator rediit, non alio quam quo remiges vino usus, omnes notissimi hostes voluptatis occurrerent, … —De remediis utriusque fortune Petrarcae ^[1][2]

Fontes