aranti

Discretiva

aranti dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
arantī	casus dativus singularis	participii arāns
arantī	casus ablativus singularis	adiectivi arāns

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈrantiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·ran·tī — morphologica: ar-ant-i

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• serentem invenerunt dati honores Serranum, unde ei et cognomen. aranti quattuor sua iugera in Vaticano, quae prata Quintia appellantur, Cincinnato viator attulit dictaturam et quidem, ut traditur, nudo, plenoque nuntius morarum: «Vela corpus,» inquit, «ut perferam senatus populique Romani mandata.» —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

saec. I.

• Cum sis nec rigida Fabiorum gente creatus

Nec qualem Curio, dum prandia portat aranti,

Hirsuta peperit rubicunda sub ilice coniunx,

Sed patris ad speculum tonsi matrisque togatae

Filius et possit sponsam te sponsa vocare:

Emendare meos, quos novit fama, libellos

Et tibi permittis felicis carpere nugas, … —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Fontes