aratu

Discretiva

aratu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
arātū	—	—	—	supinum­	ablativo	arō (arāre)

Forma	Modus flexurae	originis
arātū	casus ablativus singularis	substantivi arātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /aˈraːtuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·rā·tū — morphologica: arat-u

Loci

Erasmus ca. 1469-1536

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Venimus in terram, quam magnanimi Cyclopes

Et legum expertes habitant. Hi numine freti

Divum nec manibus terrae plantaria figunt

Vomere nec segetem proscindunt, quin ea cuncta

Nulla semente et nullo nascuntur aratu

Ordea, frumentum plenisque onerata racemis

Vineta et largis haec Iuppiter imbribus auget. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1][2]

Fontes