araverit

Discretiva

araverit dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
arāverit	tertia singularis	perfectum	activa	coniunctivus	arō (arāre)
arāverit	tertia singularis	futurum exactum	activa	indicativus	arō (arāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /a'raːwerit/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·rā·ve·rit — morphologica: arav-erit

Formae aliae

• (Syncop.) arārit

Loci

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Locus enim futurae civitatis sulco designabatur, id est aratro. Cato; ‘Qui urbem,’ inquit ‘novam condit, tauro et vacca arat; ubi araverit, murum facit; ubi portam vult esse, aratrum substollit et portat, et portam vocat.’ Ideo autem urbs aratro circumdabatur, dispari sexu iuvencorum, propter commixtionem familiarum, et imaginem serentis fructumque reddentis. Urbs autem aratro conditur, aratro vertitur. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[1][2]

Fontes