auctore

Discretiva

auctore dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
auctōre	casus ablativus singularis · genus masculinum	substantivi auctor

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯kˈtoːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: auc·tō·re — morphologica: auctor-e

Loci

Marcus Terentius Varro –116…–27

P. Ovidius Naso –42…+18

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 37 a.C.n. / 717 a.u.)

• Et quidem licet adicias, inquam, pastorum vitam esse incentivam, agricolarum succentivam auctore doctissimo homine Dicaearcho, qui Graeciae vita qualis fuerit ab initio nobis ita ostendit, ut superioribus temporibus fuisse doceat, cum homines pastoriciam vitam agerent neque scirent etiam arare terram aut serere arbores aut putare; ab iis inferiore gradu aetatis susceptam agri culturam. —De agricultura Varronis ^[1][2]

class.  (ca. 2 p.C.n.)

• ‘nam si rex ego sum, nec mecum dormiat ulla,

in mea Thersites regna, licebit, eat.’

dixit, et hanc habuit solacia magna prioris,

et posita est cura cura repulsa nova.

ergo adsume novas auctore Agamemnone flammas,

ut tuus in bivio distineatur amor.

quaeris, ubi invenias? artes tu perlege nostras:

plena puellarum iam tibi navis erit. —Remedia amoris Ovidii Nasonis ^[3][2]

Fontes