auctor

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈau̯k.tor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: auc·tor — morphologica: auct-or

Formae aliae

• autor, author

Notatio

← Latine: augeō (augēre)

Nomen substantivum

auct|or, -ōris comm., auctr|īx, -īcis fem.

1. (Generatim) qui rei affirmatae vadimonium quoddamodo praestat.
2. Progenitor; conditor; artifex.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	auctor	auctōrēs	I
gen.	auctōris	auctōrum	II
dat.	auctōrī	auctōribus	III
acc.	auctōrem	auctōrēs	IV
abl.	auctōre	auctōribus	VI
voc.	auctor	auctōrēs	V

Dictiones derivatae

• auctrīx

Translationes

Qui rei affirmatae vadimonium quoddamodo praestat	dilatare ▼

Qui rei affirmatae vadimonium quoddamodo praestat	collabi ▲

Anglice: author (en) Batave: auteur (nl) Catalane: autor (ca) m Francogallice: auteur (fr) m Germanice: Autor (de) m, Urheber (de) m Hispanice: autor (es) m Italice: autore (it) m Lusitane: autor (pt) m

Discretiva

auctor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
auctor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	auctō (auctāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈau̯k.tor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: auc·tor — morphologica: auct-or

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Apuleius ca. 125–170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (43 a.C.n. / 711 a.u.)

• statim vero rediturum ad nos confirmavit legatione suscepta, nisi praetorum comitia habituri essent consules. nam illi ita sentienti de re publica magno opere auctor fui ne differret tempus petitionis suae. cuius factum omnibus gratum esse debet qui modo iudicarint hunc exercitum esse utilem rei publicae, tibi tanto gratius quanto maiore et animo gloriaque libertatem nostram defendis et dignitate, si contigerit nostris consiliis exitus quem optamus, perfuncturus es. —Epistolae ad Brutum Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Nec tamen apud dominam saltem secundi laboris periculum secundum testimonium meruit, sed contortis superciliis subridens amarum sic inquit: «Nec me praeterit huius quoque facti auctor adulterinus. Sed iam nunc ego sedulo periclitabor an oppido forti animo singularique prudentia sis praedita. Videsne insistentem celsissimae illi rupi montis ardui verticem, de quo fontis atri fuscae defluunt undae proxumaeque conceptaculo vallis inclusae Stygias inrigant paludes et rauca Cocyti fluenta nutriunt? Indidem mihi de summi fontis penita scaturrigine rorem rigentem hauritum ista confestim defer urnula.» —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes