audiantur

Discretiva

audiantur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
audiantur	tertia pluralis	praesens	passiva	coniunctivus	audiō (audīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /au̯.diˈantur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·di·an·tur — morphologica: audi-antur

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Ἄλλως ᾄδεις, id est Frustra canis. Πρὸς κενὴν ψάλλεις, id est In vanum cantas. De iis, qui frustra suadent. A cantoribus ductum, qui cum ingrati sunt auditoribus, inaniter canunt, cum a nemine  audiantur , aut qui canunt suo sumptu nihil auferentes praemii. Nam cantilenam Graeci proverbiali metaphora frequenter appellant orationem. Inde est illud in Euripidis Hecuba: Ἥξει τι μέλος, id est Veniet aliqua cantilena, et eandem cantilenam canis, et ad aures occinere et παρὰ τὸ μέλος φθεγξάμενος, id est praeter cantum sonans. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1]

Vide etiam:  → audiantur (Vicicitatio)

Fontes

1. Desiderius Erasmus Roterodamus - Adagiorum chiliades. (Universitas Turicensis): Χιλιάς prima. 388. I, IV, 80. Frustra canis. — audiantur