audiar

Discretiva

audiar dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
audiar	prima singularis	praesens	passiva	coniunctivus	audiō (audīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈau̯.di.ar/

(classice)

Syllabificatio phonetica: au·di·ar — morphologica: audi-ar

Latinitas Romana

class.  (66 a.C.n. / 688 a.u.)

• Neque me paenitet hoc tempore potius quam illo causam A. Cluenti defendere. Causa enim manet eadem, quae mutari nullo modo potest, temporis iniquitas atque invidia recessit, ut, quod in tempore mali fuit, nihil obsit, quod in causa boni fuit, prosit. Itaque nunc quem ad modum  audiar  sentio, non modo ab eis, quorum iudicium ac potestas est, sed etiam ab illis, quorum tantum est existimatio. At tum si dicerem, non audirer, non quod alia res esset, immo eadem, sed tempus aliud. —Pro A. Cluentio oratio Ciceronis ^[1]

Vide etiam:  → audiar (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - Pro A. Cluentio oratio. (The Latin Library): XXIX. [80] — audiar