casuri

Discretiva

casuri dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cāsūrī	casus genitivus singularis · genus masculinum	participii cāsūrus
cāsūrī	casus genitivus singularis · genus neutrum	participii cāsūrus
cāsūrī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii cāsūrus
cāsūrī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii cāsūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kaːˈsuːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cā·sū·rī — morphologica: cas-ur-i

Latinitas Romana

saec. I.

• Debet enim orator erigi attolli, interdum etiam effervescere ecferri, ac saepe accedere ad praeceps; nam plerumque altis et excelsis adiacent abrupta. Tutius per plana sed humilius et depressius iter; frequentior currentibus quam reptantibus lapsus, sed his non labentibus nulla, illis non nulla laus etiamsi labantur. Nam ut quasdam artes ita eloquentiam nihil magis quam ancipitia commendant. Vides qui per funem in summa nituntur, quantos soleant excitare clamores, cum iam iamque  casuri  videntur. —Epistulae Plini minoris ^[1]

Vide etiam:  → casuri (Vicicitatio)

Fontes

1. Gaius Plinius Caecilius Secundus - Epistularum libri decem. (Bibliotheca Augustana): Liber nonus, Epistula 26: C. PLINIUS LUPERCO SUO S., [3] — casuri