casurus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /kaːˈsuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cā·sū·rus — morphologica: cas-ur-us

Notatio

← Latine: cadō (cadere)

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
cāsūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	cadō (cadere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	cāsūrus	cāsūra	cāsūrum	nom.	cāsūrī	cāsūrae	cāsūra
gen.	cāsūrī	cāsūrae	cāsūrī	gen.	cāsūrōrum	cāsūrārum	cāsūrōrum
dat.	cāsūrō	cāsūrae	cāsūrō	dat.	cāsūrīs	cāsūrīs	cāsūrīs
acc.	cāsūrum	cāsūram	cāsūrum	acc.	cāsūrōs	cāsūrās	cāsūra
abl.	cāsūrō	cāsūrā	cāsūrō	abl.	cāsūrīs	cāsūrīs	cāsūrīs
voc.	cāsūre	cāsūra	cāsūrum	voc.	cāsūrī	cāsūrae	cāsūra

Latinitas Romana

class.  (44 a.C.n. / 710 a.u.)

• suscipe nunc meam deliberationem qua sollicitor. ita multa veniunt in mentem in utramque partem. proficiscor, ut constitueram, legatus in Graeciam: caedis impendentis periculum non nihil vitare videor sed  casurus  in aliquam vituperationem quod rei publicae defuerim tam gravi tempore. sin autem mansero, fore me quidem video in discrimine sed accidere posse suspicor ut prodesse possim rei publicae. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1]

Vide etiam:  → casurus (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - Epistolae ad Atticum. (The Latin Library): Liber quartus decimus. Ep. XIII. [4] — casurus