cautis

Discretiva

cautis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cautīs	casus dativus pluralis	participii cautus
cautīs	casus ablativus pluralis	participii cautus
cautīs	casus dativus pluralis	substantivi cautum
cautīs	casus ablativus pluralis	substantivi cautum

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkau̯tiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cau·tīs — morphologica: caut-is

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Nam et illa accidunt parum cautis, ut crimen augeant, quod probandum est; de facto disputent, cum de auctore quaeratur; impossibilia aggrediantur, pro effectis relinquant vixdum inchoata, de homine dicere quam de causa malint; hominum vitia rebus adsignent, ut, si quis decemviratum accuset non Appium; manifestis repugnent; dicant, quod aliter accipi possit; summam quaestionis non intueantur, non ad proposita respondeant; quod unum aliquando recipi potest, cum mala causa adhibitis extrinsecus remediis tuenda est, ut cum peculatus reus Verres fortiter et industrie tuitus contra piratas Siciliam dicitur. —Institutio oratoria Quintiliani ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Nec propterea pecoribus insensatis sum comparandus, quia hoc me nondum scire pronuntio; sed potius cautis hominibus, quia non audeo docere quod nescio. —De anima et eius origine Augustini ^[3][2]

Fontes