cautum

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkau̯.tum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cau·tum — morphologica: caut-um

Notatio

← Latine: cautus

Nomen substantivum

caut|um, -ī neut.

1. Scriptura sive schedula, quae fit propria manu contrahentium ad pactorum fidem, ab utroque subscribitur et ab utraque parte servatur.

Declinatio

n.	sing.	plur.
nom.	cautum	cauta	I
gen.	cautī	cautōrum	II
dat.	cautō	cautīs	III
acc.	cautum	cauta	IV
abl.	cautō	cautīs	VI
voc.	cautum	cauta	V

Dictiones collatae

Synonyma

1. syngrapha

Translationes

Scriptura ad pactorum fidem	dilatare ▼

Scriptura ad pactorum fidem	collabi ▲

Anglice: bond (en) Germanice: Schuldschein (de) m, Schuldverschreibung (de) f

Discretiva

cautum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
cautum	—	—	—	supinum­	accusativo	caveō (cavēre)

Forma	Modus flexurae	originis
cautum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii cautus
cautum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii cautus
cautum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii cautus
cautum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii cautus
cautum	casus accusativus singularis	substantivi cautus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkau̯,tum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cau·tum — morphologica: caut-um

Loci

Titus Livius -58…+17

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

Aulus Gellius ca. 130-180

Hildegardis Bingensis 1098-1179

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Approbantibus clamore cunctis T. Quinctius ante signa progressus in potestate dictatoris milites fore dixit; oravit ut causam miserorum civium susciperet susceptamque eadem fide qua rem publicam administrare solitus esset tueretur: sibi se privatim nihil cavere; nolle alibi quam in innocentia spem habere; militibus cavendum, quod apud patres semel plebi iterum legionibus cautum sit ne fraudi secessio esset. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

saec. I.

• In his syllogismus et scripto nititur: nam satis cautum esse dicit. «Postulo ut praecipitetur incesta: lex est», et «rapta optionem petit», et «in ove lanae sunt», similiter alia. —Institutio oratoria Quintiliani ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Postea L. Sulla dictator, cum, legibus istis situ atque senio oblitteratis, plerique in patrimoniis amplis elluarentur et familiam pecuniamque suam prandiorum conviviorumque gurgitibus proluissent, legem ad populum tulit qua cautum est ut Kalendis, Idibus, Nonis diebusque ludorum et feriis quibusdam sollemnibus sestertios trecenos in cenam insumere ius potestasque esset, ceteris autem diebus omnibus non amplius tricenos. —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Unde si ullo modo vilitas, parvitatis meae id petere praesumit, pedibus sanctitatis tuae toto animo et corpore submissus deprecor, ut pro eodem statu meo sive admonendo de praeteritis atque praesentibus, sive praemonendo et cautum faciendo de futuris et vitae meae fine. —Epistolae Hildegardis ^[5][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Ante omnes publici se furoris ducem magister equitum exhibebat, non iam cuntatorem illum sed inertem, non cautum sed pavidum ac pusillanimem appellans, primo quidem susurris inter notos hinc inde clandestinis, post, ubi amens livor verecundie frenum rupit, in publico coram multis coram omnibus clara voce, ad extremum longis orationibus et contionantis in morem, de preclari et sui ducis infamia sibi gloriam querens, pugne quam omnibus exoptatam norat hortator ardentissimus. —De viris illustribus Petrarcae ^[6][2]

Fontes