cervice

Discretiva

cervice dictio est in variis linguis:

• Italice: cervice

Dictiones similes

• Lusitane: cérvice

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cervīce	casus ablativus singularis	substantivi cervīx

Appellatio pronuntiatusque

API: /kerˈwiːke/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cer·vī·ce — morphologica: cervic-e

Loci

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Titus Livius -58…+17

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Phaedrus ca. -10…+60

Apuleius ca. 125-170

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

class.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• ibi iuncta iuga resolvens Cybele leonibus

laevumque pecoris hostem stimulans ita loquitur:

«agedum,» inquit «age ferox i, fac ut hunc furor agitet,

fac uti furoris ictu reditum in nemora ferat,

mea libere nimis qui fugere imperia cupit.

age caede terga cauda, tua verbera patere,

fac cuncta mugienti fremitu loca retonent,

rutilam ferox torosa cervice quate iubam!»

ait haec minax Cybebe religatque iuga manu. —Carmina Catulli ^[1][2]

class.

• Itaque velut demerso ab admiratione animo cum silentio defixi stetissent, repente, postquam cervice caesa fusus est cruor, tam libero conquestu coortae voces sunt, ut neque lamentis neque exsecrationibus parceretur spoliisque contectum iuvenis corpus, quantum militaribus studiis funus ullum concelebrari potest, structo extra vallum rogo cremaretur, Manlianaque imperia non in praesentia modo horrenda sed exempli etiam tristis in posterum essent. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Vesica autem in ipso sinu nervosa et duplex, cervice plena atque carnosa, iungitur per venas cum intestino eoque osse, quod pubi subest. Ipsa soluta atque liberior est, aliter in viris atque in feminis posita: nam in viris iuxta rectum intestinum est, potius in sinistram partem inclinata: in feminis super genitale earum sita est, supraque elapsa ab ipsa vulva sustinetur. —De Medicina Celsi ^[4][2]

saec. I.  (ca. 38 p.C.n.)

• Muli gravati sarcinis ibant duo:

Unus ferebat fiscos cum pecunia,

Alter tumentes multo saccos hordeo.

Ille onere dives celsa cervice eminens

Clarumque collo iactans tintinnabulum,

Comes quieto sequitur et placido gradu.

Subito latrones ex insidiis advolant

Interque caedem ferro mulum sauciant,

Diripiunt nummos, neglegunt vile hordeum. —Fabulae Phaedri ^[5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Ego simul voluntariae fugae voto et liberandae virginis studio, sed et plagarum suasu quae me saepicule commonebant, equestri celeritate quadripedi cursu solum replaudens virgini delicatas voculas adhinnire temptabam. Sed et scabendi dorsi mei simulatione nonnumquam obliquata cervice pedes decoros puellae basiabam. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[6]

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Id etiam de isto equo memoratum est, quod, cum insidens in eo Alexander bello Indico et facinora faciens fortia in hostium cuneum non satis sibi providens inmisisset coniectisque undique in Alexandrum telis vulneribus altis in cervice atque in latere equus perfossus esset, moribundus tamen ac prope iam exsanguis e mediis hostibus regem vivacissimo cursu retulit atque, ubi eum extra tela extulerat, ilico concidit et domini iam superstitis securus quasi cum sensus humani solacio animam exspiravit. —Noctes Atticae A. Gellii ^[7]

Fontes

6. Apuleius - Metamorphoseon libri XI. (Bibliotheca Augustana): Liber VI. Capitulum XXVIII. Versus 2 — cervice
7. Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quintus. Capitulum II, [4] — cervice