cessabant

Discretiva

cessabant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cessābant	tertia pluralis	imperfectum	activa	indicativus	cessō (cessāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kesˈsaːbant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ces·sā·bant — morphologica: cess-abant

Loci

Titus Livius -58/+17

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Hildegardis Bingensis 1098-1179

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Resilientes enim ad manipulos velites, cum viam elephantis, ne obtererentur, fecissent, in ancipites ad ictum utrimque coniciebant hastas, nec pila ab antesignanis cessabant, donec undique incidentibus telis exacti ex Romana acie hi quoque in suos dextrum cornu, ipsos Carthaginienses equites, in fugam verterunt. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]
• Arma cessabant incruentaeque humano sanguine manus odium omne in feras verterant. Illi quos aliquod nemus densum a sole protexerat, qui adversus saevitiam hiemis aut imbris vili receptaculo tuti sub fronde vivebant, placidas transigebant sine suspirio noctis. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[3][2]

Latinitas mediaevalis

saec. XII.

• Et sic iudicio peracto, fulgura, et tonitrua, et venti ac tempestates cessabant; et quidquid in elementis transitorium erat, subito evanuit et maxima tranquillitas facta est. —Scivias Hildegardis sive libri visionum ac revelationum Hildegardis ^[4][2]

Fontes