cessamus

Discretiva

cessamus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cessāmus	prima pluralis	praesens	activa	indicativus	cessō (cessāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kesˈsaːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ces·sā·mus — morphologica: cess-amus

Loci

Marcus Terentius Varro -47…-45

Petronius Arbiter ca. 14-66

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Itaque dictum in Cornicularia militis adventu, quem circumeunt ludentes: Quid cessamus ludos facere? Circus noster ecce adest. In circo primo unde mittuntur equi, nunc dicuntur carceres, Naevius oppidum appellat. Carceres dicti, quod coercentur equi, ne inde exeant antequam magistratus signum misit. Quod ad muri speciem pinnis turribusque carceres olim fuerunt, scripsit poeta: Dictator ubi currum insidit, pervehitur usque ad oppidum. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

saec. I.

• Quid ergo inquit Eumolpus cessamus mimum componere? Facite ergo me dominum, si negotiatio placet. Nemo ausus est artem damnare nihil auferentem. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. IV.

• alius est enim, qui omnibus cum omnes tum maxime tales epulas praebere non cessat, sed nos ab edendo vel inbecillitate vel saturitate vel negotio plerumque cessamus; quem manentem in hominibus beatos eos facere inter nos heri, nisi fallor, pie constanterque convenerat —De beata vita Augustini ^[4][2]

Fontes