cessas

Discretiva

cessas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

cessās

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cessās	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	cessō (cessāre)

Forma	Modus flexurae	originis
cessās	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii cessus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkessaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ces·sās — morphologica: cess-as

Francogallice

cessas

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cessas	secunda singularis	perfectum	activa	indicativus	cesser

Appellatio pronuntiatusque

API: [sɛˈsa]

Syllabificatio phonetica: ces·sas — morphologica: cess-as

Lusitane

cessas

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cessas	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	cessar

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈsɛsɜs]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: vol·vas — morphologica: volv-as

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Marcus Valerius Martialis 40-103

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

an te morantur virgines viduae domi

patrique Orestes similis? horum te mala

ventura moveant, turbo quis rerum imminet:

quid, misera, cessas? en adest gnatis tuis

furens noverca, per tuum, si aliter nequit,

latus exigatur ensis et perimat duos. —Agamemnon Senecae ^[1][2]

saec. I.

Amisit pater unicum Salanus:

Cessas munera mittere, Oppiane?

Heu, crudele nefas malaeque Parcae!

Cuius vulturis hoc erit cadaver? —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. IV.

• non enim cessas innuere nobis quae et quanta sis; et nutus tui sunt omne creaturarum decus. —De libero arbitrio Augustini ^[4][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Tu michi prope iam desperanti divinitus destinatus, quid cessas, quid cogitas, quid expectas? —Epistole familiares Petrarcae ^[5][2]

Fontes