cibum

Discretiva

cibum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cibum	casus accusativus singularis	substantivi cibus
cibum	casus accusativus singularis	substantivi cibus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkibum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ci·bum — morphologica: cib-um

Loci

Latinitas Romana

class.

• Naturales vero corporis actiones appellant, per quas spiritum trahimus et emittimus, cibum potionemque et adsumimus et concoquimus, itemque per quas eadem haec in omnes membrorum partes digeruntur. —De Medicina Celsi ^[1][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, prooemium. [19] — cibum
2. Vicicitatio: cibum.