cibus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

cibus

API: /ˈkibus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ci·bus — morphologica: cib-us

Notatio

← Graeca Antiqua: κίβος

Nomen substantivum

cib|us, -ī masc.

1. Omne id, quo homines et animalia vēscuntur, ēsca, pābulum.^[1]

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	cibus	cibī	I
gen.	cibī	cibōrum	II
dat.	cibō	cibīs	III
acc.	cibum	cibōs	IV
abl.	cibō	cibīs	VI
voc.	cibe	cibī	V

Dictiones derivatae

• cibāria
• cibārius
• cibātus
• cibō

Translationes

Omne id, quo homines et animalia vescuntur

Anglice: food (en) Batave: voedsel (nl) n, eten (nl) n

Germanice: Speise (de) f, Nahrung (de) f, Futter (de) n

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Ex morbo, qui plus virium aufert, celerius cibus dandus est, itemque eo caelo, quo magis digerit. —De Medicina Celsi ^[2][3]

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 610 — “CĬBUS, -i, m.”
2. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, IV. [8] — cibus
3. Vicicitatio: cibus.