colligatis

Discretiva

colligatis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
colligātis	secunda pluralis	praesens	activa	indicativus	colligō (colligāre)
colligātis	secunda pluralis	praesens	activa	coniunctivus	colligō (colligere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kol.liˈgaːtis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: col·li·gā·tis — morphologica: col-lig-atis

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Nasci surculis etiam, quibus non sit articulatio, arbores non omittendum videtur. namque buxi tenuissimis quinis senisve colligatis depacti proveniunt. quondam in observatione erat, ut defringerentur ex inputata buxo, aliter vivere non crediti. detraxere hoc experimenta. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Ballista genus tormenti, ab emittendo iacula dicta. βάλλειν enim Graece mittere dicitur. Torquetur enim verbere nervorum, et magna vi iacit, aut hastas, aut saxa. Inde et fundibalus, quasi fundens, et emittens. Contra ballistam testudo valet. Series enim fit armorum umbonibus inter se colligatis. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[3][2]

Fontes