colligite

Discretiva

colligite dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
colligite	secunda pluralis	praesens	activa	imperativus	colligō (colligere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kolˈli.gi.te/

(classice)

Syllabificatio phonetica: col·li·gi·te — morphologica: col-lig-ite

Loci

Erasmus ca. 1469-1536

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas humanistica

saec. XVI.  (ca. 1500/1508 p.C.n.)

• Penes Romanos erat rusticana veritas. Talem inducit libro De Finibus secundo: Quod nostri quidem optime disputant, nihil opus esse eum qui philosophus futurus sit scire litteras. Itaque ut maiores nostri ab aratro adduxerunt Cincinnatum illum, ut dictator esset, sic vos de Pelasgis omnibus colligite bonos quidem viros, sed certe non semper eruditos. —Adagiorum chiliades Erasmi ^[1][2]

Fontes