communicare

Discretiva

communicare dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
commūnicāre	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	commūnicō
commūnicāre	—	praesens	activa	infinitivus	commūnicō

Appellatio pronuntiatusque

API: /kom.muːniˈkaːre/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cā·re — morphologica: com-munic-are

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Titus Livius –58…+17

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Eoque me minus instituti mei paenitet, quod facile sentio, quam multorum non modo discendi, sed etiam scribendi studia commoverim. Complures enim Graecis institutionibus eruditi ea, quae didicerant, cum civibus suis communicare non poterant, quod illa, quae a Graecis accepissent, Latine dici posse diffiderent; quo in genere tantum profecisse videmur, ut a Graecis ne verborum quidem copia vinceremur. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

class.  (anno 369 u.c.)

• His opinionibus inflato animo, ad hoc vitio quoque ingenii vehemens et impotens, postquam inter patres non quantum aequum censebat excellere suas opes animadvertit, primus omnium ex patribus popularis factus cum plebeiis magistratibus consilia communicare; criminando patres, alliciendo ad se plebem iam aura non consilio ferri famaeque magnae malle quam bonae esse. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

class.

• Cuperem itaque tecum communicare tam subitam mutationem mei; tunc amicitiae nostrae certiorem fiduciam habere coepissem, illius verae quam non spes, non timor, non utilitatis suae cura divellit, illius cum qua homines moriuntur, pro qua moriuntur. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[4][2]

Fontes