communicat

Discretiva

communicat dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

• Dacoromane: comunicat

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
commūnicat	tertia singularis	praesens	activa	indicativus	commūnicō (commūnicāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /komˈmuːni.kat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cat — morphologica: com-munic-at

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (56 a.C.n. / 698 a.u.)

• Itaque magnae mihi res iam moveri videbantur; nam Pompeius haec intelligit nobiscumque communicat, insidias vitae suae fieri, C. Catonem a Crasso sustentari, Clodio pecuniam suppeditari, utrumque et ab eo et a Curione, Bibulo ceterisque suis obtrectatoribus confirmari, vehementer esse providendum, ne opprimatur concionario illo populo a se prope alienato, nobilitate inimica, non aequo senatu, iuventute improba. —Epistolae ad Quintum fratrem Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Et adsumpto statim nequissimo et ad omne facinus emancipato quodam dotali servulo perfidiae suae consilia communicat; nec quicquam melius videtur quam vita miserum privare iuvenem. Ergo missus continuo furcifer venenum praesentarium comparat idque vino diligenter dilutum insontis privigni praeparat exitio. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes