communicatis

Discretiva

communicatis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

commūnicātis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
commūnicātis	secunda pluralis	praesens	activa	indicativus	commūnicō (commūnicāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /kom.muːniˈkaːtis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cā·tis — morphologica: com-munic-atis

commūnicātīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
commūnicātīs	casus dativus pluralis	participii commūnicātus
commūnicātīs	casus ablativus pluralis	participii commūnicātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kom.muːniˈkaːtiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cā·tīs — morphologica: com-municat-is

Loci

Titus Livius -58…+17

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (anno 345 u.c.)

• Pro ingenti itaque victoria id fuit plebi, quaesturamque eam non honoris ipsius fine aestimabant, sed patefactus ad consulatum ac triumphos locus novis hominibus videbatur. Patres contra non pro communicatis sed pro amissis honoribus fremere; negare, si ea ita sint, liberos tollendos esse, qui pulsi maiorum loco cernentesque alios in possessione dignitatis suae, salii flaminesque nusquam alio quam ad sacrificandum pro populo sine imperiis ac potestatibus relinquantur. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Fontes