communicatu

Discretiva

communicatu dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
commūnicātū	—	—	—	supinum­	ablativo	commūnicō (commūnicāre)

Forma	Modus flexurae	originis
commūnicātū	casus ablativus singularis	substantivi commūnicātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /kom.muːniˈkaːtuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: com·mū·ni·cā·tū — morphologica: com-municat-u

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.

• Habetis interim bina animalia: deos ab hominibus plurimum differentis loci sublimitate, vitae perpetuitate, naturae perfectione, nullo inter se propinquo communicatu, cum et habitacula summa ab infimis tanta intercapedo fastigii dispescat et vivacitas illic aeterna et indefecta sit, hic caduca et subsiciva, et ingenia illa ad beatitudinem sublimata sint, haec ad miserias infimata. Quid igitur? Nullone conexu natura se vinxit, sed in divinam et humanam partem partitam se et interruptam ac veluti debilem passa est? —De deo Socratis Apulei ^[1][2]

Fontes