conaris

Discretiva

conaris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cōnāris	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	cōnor (cōnārī)

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːˈnaːris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cō·nā·ris — morphologica: con-aris

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Quid? illud, Torquate, quale tandem videtur, —te isto nomine ingenio gloria, quae facis, quae cogitas, quae contendis quo referas, cuius rei causa perficere quae  conaris  velis, quid optimum denique in vita iudices, non audere in conventu dicere? —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1]

Vide etiam:  → conaris (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - De finibus bonorum et malorum libri quinque. (The Latin Library): Liber secundus. XXII. [74] — conaris