conemur

Discretiva

conemur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cōnēmur	prima pluralis	praesens	activa	coniunctivus	cōnor (cōnārī)

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːˈneːmur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cō·nē·mur — morphologica: con-emur

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• An ille dolebit qui audiet me, qui in hoc dicam, non dolentem? Irascetur, si nihil ipse qui in iram concitat ei quod exigit simile patietur? Siccis agentis oculis lacrimas dabit? Fieri non potest: nec incendit nisi ignis nec madescimus nisi umore «nec res ulla dat alteri colorem quem non ipsa habet». Primum est igitur ut apud nos valeant ea quae valere apud iudicem volumus, adficiamurque antequam adficere  conemur . —Institutio oratoria Quintiliani ^[1]

Fontes

1. Marcus Fabius Quintilianus, Institutionis oratoriae libri XII. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIV). Liber sextus, II. De adfectu ethico et pathetico. Quo modo fiat, ut adficiamur. [28] — conemur
2. Ulco Cats Bussemaker, Aristotelis Physica. Aristotelis Naturalis Auscultatio Libri VIII, Firmin Didot, Paris 1854. (Universitas Turicensis): Liber II, capitulum III, [1] — conemur