coner

Discretiva

coner dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
cōner	prima singularis	praesens	activa	coniunctivus	cōnor (cōnārī)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkoːner/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cō·ner — morphologica: con-er

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Si vero scrutari vetera et ex iis ea, quae scriptores Graeciae prodiderunt, eruere  coner , ipsi illi maiorum gentium di qui habentur hinc profecti in caelum reperientur. Quaere quorum demonstrentur sepulcra in Graecia, reminiscere, quoniam es initiatus, quae tradantur mysteriis, turn denique quam hoc late pateat intelliges. —Tusculanae disputationes Ciceronis ^[1]

Vide etiam:  → coner (Vicicitatio)

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - Tusculanae disputationes. (The Latin Library): Liber primus. VIII. [29] — coner