constaturam

Discretiva

constaturam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cōnstatūram	casus accusativus singularis · genus femininum	participii cōnstatūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /koːnstaˈtuːram/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cōn·s·ta·tū·ram — morphologica: con-stat-ur-am

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Hoc tamen maxime distinguitur: iracundissimae ac pro corporis captu pugnacissimae sunt apes et aculeos in volnere relinquunt, rex ipse sine aculeo est; noluit illum natura nec saevum esse nec ultionem magno constaturam petere telumque detraxit et iram eius inermem reliquit. —Ad Neronem caesarem de clementia Senecae ^[1][2]

Fontes